از سراپای مدینه گِل غم می ریزد
اشک از دیده غمبار حرم می ریزد
از نگاه نگران، برق الم می ریزد
خوب پیداست که باران ستم می ریزد
آه آرامش زهراست به هم می ریزد

سایه خنده از این گلکده کم کم برود
یا قرار است که پیغمبر اکرم برود؟

نور از خنده لب های تَرَش می بارید
از گرفتاری امت به جزا می ترسید
دربه در، در پی ارشاد بشر می گردید
مثل او هیچ رسولی غم و اندوه ندید

در دلم شور عجیبی ست نمی دانم چیست
در گلو بغض عجیبی ست نمی دانم چیست

دخترت زار به سر می زند ای وای دلم
در دلم غصه شرر می زند ای وای دلم
پدرم حرف سپر می زند ای وای دلم
حرف از داغ پسر می زند ای وای دلم
یک نفر آمده در می زند ای وای دلم
 
دل بریدن ز تو بابا به خدا آسان نیست
بعد تو واسطه ی وحی خدا با ما کیست؟

این جوان کیست که از دیدن رویش در دل
غصه داخل شده و خنده ز لب شد زائل
آه یا رب شده انگار صبوری مشکل
گفت با لحن غریبانه ولی چون سائل:
با اجازه بگذارید بیایم داخل

با ادب آمد و در پیش پدر زانو زد
پرده از صورت پوشیده خود یک سو زد

مژده ای رحمت رحمان که سحر نزدیک است
ای رسول مدنی وقت سفر نزدیک است
شب بیچارگی نسل بشر نزدیک است
به علی هم برسان روز خطر نزدیک است
وقت آتش زدن یاس و تبر نزدیک است

پدر آماده رفتن به سماوات ولی
نگران است برای غم فردای علی

تکیه بر دست علی زد گل باغ ایجاد
نظری کرد به زهرا و دوباره افتاد
آه از سینه افلاک برآمد هیهات
به علی فاطمه را باز امانت می داد
داشت اما خبر از غصه زهرا ای داد
 
این همه بی کسی ای وای سرم درد گرفت
دل سرشار غم شعله ورم درد گرفت

او ز فردای حسین و حسنش داشت خبر
از خزان گشتن باغ و چمنش داشت خبر
از به آتش زدن یاسمنش داشت خبر
از غم حیدر خیبر شکنش داشت خبر
از حسین و بدن بی کفنش داشت خبر
 
اشک از دیده فرو ریخت و روحش پر زد
پر زد و دختر مظلومه او بر سر زد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: